เพลง : น้ำตานางรอง
ศิลปิน : พิมพ์ใจ เพชรพลาญชัย

น้ำตานางรอง
.
เอาเด้อบทของน้อง
เพียงเป็นนางรอง
บ่คองได้ส่วนแบ่ง
บทแสดงกะน้อย
บ่ค่อยได้ท่าที
ส่วนว่าพี่
เป็นพระเอกในบท
กำหนดกฏเกณฑ์
แม่นโตนำเรื่อง
เป็นตัวเนื่อง
สมกันเพียงเมฆ
นางเอกเขาผู้นั้น
ประพันธ์ไว้แต่ได๋
บทบาทได้เหนือฝ่ายตัวรอง
เป็นเจ้าของหัวใจ
บ่ช่างจนคนช่วย
บทรวยบทร่ำงามขำทุกท่า
มาเปรียบใส่น้อง
รองแพ้แก่เขา
ตัวเราลีลาบทบาท
ชาตินี้ทั้งชาติ
แสดงเป็นคนจน
อยู่ไม่สมศักดิ์ศรี
ชาตินี้พบความหมองหม่น
โรงละครเปรียบโลกของตน
ดูมันสับสนและอลเวง
บางคนเกิดมาสดใส
ไปไหนมีคนยำเกรง
พ่อแม่เขาเป็นคนเก่ง
ไม่เป็นนักเลง
แต่เขาร่ำเขารวย
ซาตาซ่วยคือนางเสียตื่ม
เป็นสลึมสลือบ่มีมื้อแจ่มใส
เกิดแล้วได้ตกทีตาจน
เดินถนนชีวิต
บ่ค่อยมีความลื่น
ฝืนใจสู้เกิดมาเป็นคนจน
ไปได้บ่คล่อง
เป็นนางรองพ่ายแพ้
เลยแย่กว่าเขา
ชื่อเรามันไม่สูงเหมือนเมฆ
หลงรักพระเอก
ด้วยน้ำใสใจจริง
ที่แท้คือเขาหลอกลวง
เราหวงอุทิศทุกสิ่ง
ไม่ให้มีความท้วงติง
พระเอกเจ็บยิ่ง
ถูกกระสุนเขามา
ถูกผู้ร้ายเชือดเฉือน
กลิ้งเกลื่อน
เหมือนจะตายต่อหน้า
พระเอกนั่งเศร้าโศกา
เราก็หายาช่วยพยาบาล
รู้เขาหลอกเพียงไร
เต็มใจเชิญเขาขึ้นบ้าน
ไม่เคยคิดว่ารำคาญ
พยาบาลด้วยความเต็มใจ
ถ่านเก่ามันดับไฟแล้ว
ไม่แคล้วจะเพิ่งเคยไหม้
เมื่อถ่านเก่าถูกดับไฟ
เขาก็กลับใจ
กลับไปเชื่อไฟ
น้ำตาของนางรอง
ยิ่งหมองระกำเผาไหม้
ชาตินี้เพียงแต่เป็นบันได
ให้เขาไต่
ไปพบความเรืองรอง

หมองใจแท้
นางรองหมองหม่น
เกิดมาจนทุกข์ให้
บ่ครองได้ดั่งหวัง
ทุกครั้งเจ็บช้ำมามาก
ขอปิดฉากแล้วการแสดง
อย่าให้มีซ้ำสอง
มันหมองใจไม่แข็งแกร่ง
บทเรียนนี้ราคาแพง
ไม่ยื้อแย่งแม้แต่คำเดียว
ปิดฉากละครสุดท้าย
ไม่หมายเรื่องอื่นยุ่งเกี่ยว
ชาตินี้ขอแสดงเรื่องเดียว
เบื่อจริงเชียวโลกคือละคร
มันหมุนล่ะมาเวียนมันย้อน
โรงละครล่ะมันปี้มันป่น
ชีวิตของคน
ละครใหญ่กว้าง
ละดวงข่อย
ดวงข่อยแม่นบ่มี
น้องกับพี่พอทีคือว่า
บ่ขอหวนมาน้องยอมแพ้