เพลง : ยามจน
ศิลปิน : วินัย จุลบุษปะ



เราเป็นคน
แสนยากจนคนเศร้า
อาภัพจริงเรา
คิดยิ่งเศร้าเหลือทน
มิตรที่มีหลบหนี
หน้าทุกคน
เพราะเรามันจนแสนจน
ผู้คนเขาเมินหน้า
ก่ายหน้าผาก
หักใจหวังได้หลับนอน
แว่วได้ยินเสียงคนปากบอน
ย้อนเอ่ยเย้ยมา
โถจะนอน
คนเขายังค่อนนินทา
ไม่ขอใครกินเลยนา
ไฉนนินทาพาตรม


มีเงินทอง
นับเป็นน้องเป็นพี่
ไปไหนก็มี มิตรไมตรีนิยม
นับเช่นคน
กว้างขวางในสังคม
หันหน้ากันมานิยม
พูดชมทุกเวลา
เกียรติศักดิ์
นี่คงวัดกันด้วยเงิน
เมื่อเราจนเขาจึงได้เมิน
เหินห่างร้างลา
หรือว่าคน
นับถือพระเจ้าเงินตรา
ที่ไหนมีเงินนำพา
ที่นั่นบุญมามีเอง