เพลง : ลุงต๋าคำ
ศิลปิน : จรัล มโนเพ็ชร

เสียง แว่ว วังเวง หวีดหวิว
แผ่ว แผ่วพริ้ว เสียงลม เสียงซึง
นิ้ว กรีด ดีดดัง ตังตึง
ติงตึง ติงตัง ตึงติง....
เสียง..โอด ทำนอง ขับขาน
สอด ประสาน
สำเนียง เวียงพิงค์
คล้าย..ล่อง ลอยตาม น้ำปิง
มา สู่สิง อิงใน ภวังค์..
..นั่นคือ เสียงซึง จากลุง ต๋าคำ
จากโลก อันมืดดำ แต่มี พลัง
หวาน..เศร้า
บอกเรื่อง ราวปางหลัง
ที่ ถูกฝัง ด้วยกาล เวลา..
..ไม่ อาจ มองเห็น ผู้คน
ด้วย อับจน พิการ สองตา
ก็ อยู่ อย่างคน แสวงหา
ด้วย ศรัทธา ในคีต-กาล..
..แข็ง กร้าว ไม่งอน ง้อใคร
แต่ แจ่มใส
เหมือนดอก ไม้บาน
แม้น ให้ ด้วยใจ สงสาร
ก็ ขับขาน
เสียงเพลง ตอบแทน..
..นั่นคือ เสียงซึง จากลุง ต๋าคำ
จากโลก อันมืดดำ
จากใจ ให้แฟน
หวาน เศร้า
เจ็บปวด ร้าวสุดแสน
ด้วย อ้อมแขน
โอบซึง ตรึงใจคน..
..สอง ข้าง ทางอัน แสนไกล
ที่ เดินไป ด้วยความ ขัดสน
ไม่ ขาด คนเคียง ข้างตน
คู่ กุศล คู่กรรม คู่ครอง..
..ถึง..ตราบ จนวัน สุดท้าย
ชีพ วางวาย ผู้คน หม่นหมอง
สอง แก้ม อาบน้ำ ตานอง
สิ้น ทำนอง สิ้นเสียง ซึงดัง
..ไม่มี เสียงซึง จากลุง ต๋าคำ
จากโลก อันมืดดำ แต่มี พลัง
แม้น..ร่าง
ถูกดิน ทรายกลบฝัง
แต่ มนต์ขลัง ยังตรึง ซึ้งใจ
..ไม่มี เสียงซึง จากลุง ต๋าคำ
จากโลก อันมืดดำ
จากใจ ให้แฟน
หวาน เศร้า
เจ็บปวด ร้าวสุดแสน
ด้วย..อ้อมแขน
โอบซึ้ง ตรึงใจคน