เพลง : ภวังค์จิต
ศิลปิน : PMC (ปู่จ๋าน ลองไมค์)

กาสะลองร่วงหล่นพื้น
วันคืนเนิ่นนานเปลี่ยวเหงาลมหนาวพัดโบกโบย
โชยกลิ่นรักจากใจอ้าย ให้ลอยลมไปหาน้อง
เพื่อเป็นผ้าฝ้ายมอบไออุ่น

เฮือนแก้วใดบ่งามเท่าความดี
ที่ตัวน้องมีให้อ้ายนั้นมันงามล้ำ
บ่มีเพชรพลอยไพลินจินดาคำ
แต่เมื่อมีธรรมนำน้องก็สุขใจ

ฉันเชื่อว่าเธอยังคงรักกัน รักมั่น ไม่เสื่อมสลาย
ไม่จากไปไหน วนเวียนคุ้มภัยในยามทุกข์ยามใจตรม
ฉันเชื่อว่าเธอคนที่อยู่บนฟ้า ทุกกาลเวลา เธอไม่จากไปไหน
ไม่อาจมีสิ่งใด จะพลัดพรากใจเราสอง
แม้ต้องตายจากกัน ก็เพียงตัวใช่หัวใจ

จุตติจุตตัง มรณังและก็จุตติ
แม้รักกันปานใดแต่ ผลสุดท้ายกลายเป็นอัฐิ
แม้เวลาจะพรากเราจากการรักโลภ โกรธ หลง
แต่ความดีนั้นยังคงอยู่แม้เรือนร่างโดนลากด้วยพระสงฆ์
ระทม ตรอมตรม โศกอารมณ์ใจอาวรณ์ ฝังจิต คิดหา
ยามเวลาเธออาทร ให้รักสว่างไสวเป็นดังแสงไฟดุจทินกร
ให้รักมอบความอบอุ่น ในยามเหน็บหนาวเป็นดังอาภรณ์

รอนแรมเรื่องรักเธอจากไปไกลอีกชาติภพ
ดวงมอญมันโศกนักอยู่แห่งใดจึงไม่ได้พบ
บ้านที่เคยมี เปล เคยไกว หมอนที่เธอเคยนอน
เหลือเพียงแค่เท่าธุลีจากดุ้นฝืนในกองฟอน
ภมรกับช่อดอกไม้ยังมีเฉาและมีจากกัน
ความเศร้าความสุขใดใดจะทิ้งเอาไว้เป็นเบื้องหลัง
เชื่อว่าเธอไม่เคยจากไปและอยู่ในความจำฉัน
จะรักกันคณานับ ต่อให้ล่วงลับและดับขันธ์

ฉันเชื่อว่าเธอยังคงรักกัน รักมั่น ไม่เสื่อมสลาย
ไม่จากไปไหน วนเวียนคุ้มภัยในยามทุกข์ยามใจตรม
ฉันเชื่อว่าเธอคนที่อยู่บนฟ้า ทุกกาลเวลา เธอไม่จากไปไหน
ไม่อาจมีสิ่งใด จะพลัดพรากใจเราสอง
แม้ต้องตายจากกัน ก็เพียงตัวใช่หัวใจ

จุตติจุตตัง มรณังและก็จุตติ
แม้รักกันปานใดแต่ ผลสุดท้ายกลายเป็นอัฐิ
แม้เวลาจะพรากเราจากการรักโลภ โกรธ หลง
แต่ความดีนั้นยังคงอยู่แม้เรือนร่างโดนลากด้วยพระสงฆ์
ระทม ตรอมตรม โศกอารมณ์ใจอาวรณ์ ฝังจิต คิดหา
ยามเวลาเธออาทร ให้รักสว่างไสวเป็นดังแสงไฟดุจทินกร
ให้รักมอบความอบอุ่น ในยามเหน็บหนาวเป็นดังอาภรณ์

จุตติจุตตัง มรณังและก็จุตติ
แม้รักกันปานใดแต่ ผลสุดท้ายกลายเป็นอัฐิ
แม้เวลาจะพรากเราจากการรักโลภ โกรธ หลง
แต่ความดีนั้นยังคงอยู่แม้เรือนร่างโดนลากด้วยพระสงฆ์
ระทม ตรอมตรม โศกอารมณ์ใจอาวรณ์ ฝังจิต คิดหา
ยามเวลาเธออาทร ให้รักสว่างไสวเป็นดังแสงไฟดุจทินกร
ให้รักมอบความอบอุ่น ในยามเหน็บหนาวเป็นดังอาภรณ์

รอนแรมเรื่องรักเธอจากไปไกลอีกชาติภพ
ดวงมอญมันโศกนักอยู่แห่งใดจึงไม่ได้พบ
บ้านที่เคยมี เปล เคยไกว หมอนที่เธอเคยนอน
เหลือเพียงแค่เท่าธุลีจากดุ้นฝืนในกองฟอน
ภมรกับช่อดอกไม้ยังมีเฉาและมีจากกัน
ความเศร้าความสุขใดใดจะทิ้งเอาไว้เป็นเบื้องหลัง
เชื่อว่าเธอไม่เคยจากไปและอยู่ในความจำฉัน
จะรักกันคณานับ ต่อให้ล่วงลับและดับขันธ์