เพลง : พาหุรัดรำพึง
ศิลปิน : ทรงไทย

แต่ก่อนตัวเรานั้น เป็นชาวสยามนามประเทืองว่าเมืองไทย
ไม่เคยจะอยากจากไปไหน จนความรักพัดมาให้ไกลจากถิ่นฐาน
จากแม่น้ำเจ้าพระยา สู้ฝั่งน้ำคงคาด้วยใจอันร้อนรน ร้าวราน
ขอนิวเดลีเป็นพยาน อ้อนวอนทัชมาฮาลให้คืนเธอมาสักที

เธออยู่พาหุรัด เธอคมเข้มตาโตอ่อนโยนโดนหัวใจ
สองคนได้ผูกใจกันไว้ กลางกองผ้ามากมายหลากหลายลายส่าหรี
อยู่ๆ มาเธอหายไป คนที่ร้านว่าเธอกลับบ้านไปไม่รู้ ไม่ชี้
หัวใจแทบป่นเป็นธุลี เก็บทรัพย์สินทั้งหมดที่มี แล้วบินมาสู่ ประเทศอินเดีย

รอนแรม ทิวา ราตรี ขอเทพและเทวี
ช่วยดลบันดาลให้ชีวิตนี้มีเธอ

กี่แห่งกี่สถาน กี่มหานทีที่ธาราไหลริน
เหนือที่สุดสู่ทักษิณ จากเมืองท่าบอมเบสู่พาราณสี
กี่เวลาล่วงไป สุดมหาคีรีหิมาลัยไม่เจอ สักที
เหลือเงินแค่ไม่กี่รูปี จะต้องรู้ให้ได้ว่าตัวแม่นางอยู่ไหน
โทรกลับพาหุรัด เผื่อทางนั้นจะรู้ข่าวคราวเรื่องของเธอ
ได้ยินบางอย่างแทบจะเพ้อ นั่นคือเสียงเธอตอบรับอยู่ปลายสาย
ดั่งรามเจอสีดา แต่ว่าท้องนภาก็ยังคอยคั่นกลางเอาไว้
เมื่อโทรศัพท์ตัดสายไป คำสุดท้ายได้ยินว่ามาอินเดียทำไม เธออยู่แถวสีลม

อุตส่าห์ตามหาสุดขอบฟ้า แต่มาถึง ไม่มีเธออยู่ตรงนี้
แล้วยังไงไม่รู้ต่อจากนี้ ก็เลยมาร้องเพลงให้ฟัง
ฮา ฮ้า ฮา ฮา ฮ้า ฮา
นารี ข้าไม่มีวันลืม ข้าไม่มีวันลืม ข้าไม่มีลืมพาหุรัด ข้ารักเธอ
นารี ข้าไม่มีวันลืม ข้าไม่มีวันลืม ข้าไม่มีลืมพาหุรัด ข้ารักเธอ