เพลง : สถานีความระกำ
ศิลปิน : พัน จักรพันธ์

พี่พบทรามวัย บนรถไฟชั้นสาม
จากหัวลำโพง ถามว่าเธอไปลงไหน
เธอก้มหน้าก้มตา ไม่ตอบวาจา ไม่รับน้ำใจ
ฉันก็หวั่นก็ไหว ว่าพูดอะไรผิดไปหรือเปล่า

อยธยา บ้านม้า ภาชี
ท่าเรือ ลพบุรี หรือตาคลีนครสวรรค์
ชุมแสง บางมูลนาก หรือพิจิตร ทายผิดทั้งนั้น
สถานีไหนกันนั่น ไม่ยอมตอบกัน หรือเธอเป็นใบ้

ถึงก็ช่าง ไม่ถึงก็ช่าง
เราต่างก็มี สถานีความหวัง
ถึงก็ช่าง ไม่ถึงก็ช่าง
เราต่างก็มี สถานีปลายทาง

แขนเธอวาง พาดขอบหน้าต่างเกยคางหันเมิน
ตอบเสียงเบาเหลือเกิน ว่าลงสถานีความระกำ
หันมาน้ำตาร่วงจึงรู้ว่าทรวงของเธอชอกช้ำ
บ่นพึม ๆ พำ ๆ งึม ๆ งำ ๆ ดังคนละเมอ
ถึงก็ช่าง ไม่ถึงก็ช่าง
เราต่างก็มี สถานีความหวัง
ถึงก็ช่าง ไม่ถึงก็ช่าง
เราต่างก็มี สถานีปลายทาง

แขนเธอวาง พาดขอบหน้าต่างเกยคางหันเมิน
ตอบเสียงเบาเหลือเกิน ว่าลงสถานีความระกำ
หันมาน้ำตาร่วงจึงรู้ว่าทรวงของเธอชอกช้ำ
บ่นพึม ๆ พำ ๆ งึม ๆ งำ ๆ ดังคนละเมอ

ก็ถามกันไป ก็ถามกันมา
คำถามธรรมดา บนขบวนรถไฟ
เธอก็ถามเหมือนกัน ว่าฉันจะไปลงไหน
ฉันจึงตอบทันใด ว่าลงสถานีเดียวกับเธอ