เพลง : ศิริพรลำร็อก
ศิลปิน : ศิริพร อำไพพงษ์
อัลบั้ม : ปริญญาเจ็บ

อะอาวแล้วฮันนี่ ฮันนี่ พอเมื่อสุริโยแผ่ว โยแผ่ว
อันเมือแลงแสงอ่อน สุริโย มิดจ้อย
เสวยเข้าเหล่านอน เหล่านอน
เมฆนั้นนา เมฆนั้นนา
อันว่าเมฆตั้งก้อน ตั้งก้อน ลมล่วงมากลายขี้ฟ้าเดอ
เอิง เออ เอิ่ง เอย
ขี้ฟ้าเดอมันละไหล ลอละลิด ไล่กันเป็นปุ้ม เป็นปุ้ม
มันละไหล มาฮุ้ม มาฮุ้ม มาโฮมเป็นหมู่ เป็นหมู่
มันละไหลหลั่งเอา ละมาเข้า ว่าหลั่งโฮม

อะอาวแล้วฮันนี่ ฮันนี่
แลเห็นฟ้าสว่างแจ้ง สว่างแจ้ง
เบยเบิกบัวระพาจากกันมา
หลายตอน ละบ่อนลำมาแล้ว
หนีไปแถวทางหน้าพูพานดงดาน ดงดาน
คราวนี้ไกลจากบ้าน จากบ้าน
ไปเตรียมพ่ายม่ายพู ได้ยินฟ้าทะลั่งยู้
ลั่งยู้ เป็นเง้าทางบน
ว่าแล้วเตรียมตัวตกแต่งเดาดาเนื้อ
ถึงคราวเมือจากบ้านเมืองมา
โศกโศกาสิพาเดินดงเดินด้าว
หมอแคนเอ้ยให้เจ้าสาวแคนเข้าเอาเลยจ้าวหน่ำ
ขยับลำผ่องเด้า ให้คนเฒ่าว่ายึกนำ

ล่ะว่าแล้วเหลียวไปก้ำเมืองอุดร
ตั้งแต่ฟ้าคันย้อน ย่อน
เห็นแต่เมฆหนอตั้งก้อน มันซอนขึ้น ว่าหมื่นอัน
ว่าเด้อคน เอ้อ เอ่อ เออ เอ่ย โอ้ โอ่โอย
โอ้โอ่โอย เอ้อ เออ เอย ละหน่า

ว่าแม่นทางทิศนั้น ทิศนั้น
มันโลดแม่นทางไป ทางไป ไกลกะตามนอเฮา
เป่าไปแคนเอ้ย แคนเอ้ย พอตกไปถึงเก้ย
เป็นเกยเก้าหลั่น เก้าหลั่น
สุริยัน สุริยัน สุริยัน สุริยัน สุริยัน สุริยัน
สุริยันแก่ขึ้น แก่ขึ้น ได้เงยหน้าส่องดู
พอกินง่ายจั่งฮู้ จั่งฮู้
สืบเมื่อยเซาพัก จักชั่วโมงเลยลุกต่อเดิน เพลินก้าว
คิดถึงคราว ถึงคราว ไปหน้ายังหนาเป็นหลั่น
เถาวัลย์หมู่ไม้เขียวดั้ว ละก่องกวย

อาวแล้วฮันนี่ ฮันนี่ พอเมื่อเดิกดื่น ดื่นแล้ว
อากาศผ่ายเผย
ลำละสิเลยเดินดงเป่าไปแคนน้อย แคนน้อย
อ่านหนังสือลายสร้อย ลายสร้อย
เป่าละเป็นเสียงพอยพอย พอยพอย
อีนางจ้าวเข้าใส่ เข้าใส่ หนีไปชมป่าไม้เลื่อนถั่นถี่ถัน
พอกลายจากด่านนั้น ด่านนั้น อีนางหล่ำแลเหลียว
หนีไปเที่ยวทางลัด ป่าพงดงกว้าง
สกุณามันท้วง มันท้วง
ไผเด้ดั้นป่ามานี่ มานี่ หรือแม่นเชื้อชาติชั้นโพงเป้า
เผตผี หรือแม่นเชื้อชาตินั้น อันแนวหนอนำคน
แม่นละสิเอาตนเทียว ผู้เดียวเดินดั้น
หูได้ยินเสียงนั้น เสียงนั้น เดินดันดั้นต่อ
ยอขายก ขายก มันละยกย่างเยิ่นเดินเลื่อยบ่เซา
ได้ยินเสียงนกเค้า อัน เจีย บ่าง ออ ล่อ ออล่อ
มันละมาออกันจับหง่าไฮปลายไม้
ฟังไกลไกล ไกลไกล ว่าแม่นเสียงของอ้าย
ว่านางเอ้ยถ่าอ้ายแน ถ่าอ้ายแน ถ่าละแน ถ่าละแน
ว่าแม่นซายแท้แท้ แท้แท้ อั่นนำเอิ้นกูกขา
เซาฮมไม้นั่งถ่า นั่งถ่า อันพริบหนึ่งเลยหาย
นกตายวาย ตายวาย มันจับ มะหลอกกูเดินซ้า เดินซ้า
เสียงกะทาทางหน้า ทางหน้า งอยคอนมันว่า
มันว่า อิม่าหลาดถาดท้า ถาดท้า
หินอ้าผ่าลาง นกอันนั้น อันนั้น
มึงส่างมากล่าวอ้างฮ้องว่าตักตักแท้นอ แท้นอ
ของผู้ใด๋ ผู้ใด๋ มันละบักจำแจน เสือกตายพอวู้
สูอย่าจาคำนั้น คำนั้น
มันละเป็นตาหน่าหน่าย หน่าหน่าย
คราเมือกลายจากแคว้น แดนนั้น
ว่าต่อ ไป เอ้ย เอ้ย
สเนละเลเต ลงเอ้ไว้ก่อนถ่อนั้นหนา