เพลง : หนีเสือปะจระเข้
ศิลปิน : สาธิต ทองจันทร์


..เกริ่น...
ละเดือนสิบเอ็ดหัวลมต้อง
เดือนสิบสองหัวลมหย่าว
หนาวในๆคิดฮอดน้อง ยามสิเข่ากะบ่อนนอน
ละเป็นหนาวๆฮ้อนๆทนอยู่บ่อมีไหว
ตัดสินใจลางาน ห่วงแฟนผู่เคยเว้า
ไปเถิงเฮือนยามเส้ายอมือขึ่นหว่ายแหม่
แลเบิ่งหน่าเศร้าๆคือเฒ่าบ่อผ่องใส
คำเดียวแม่บอกได้ ตั้งใจไป๋ละน้อหมอ
เขาขอกันพอแฮง สิแต่งกัน
มื่อยาม เส้า....โดนตี..
.กลางวันก่อนงานเขาชื่น
เช้าขึนยึนคืนเข้าประตูวิวาห์
ญาติมิตรรวมกันเต็มที่
ล้วนแขกผู้ดี ต่างจังหวัดก็มา
ผู้แพ้เหมือนคนติดยา
นั่งสอดหว่าขาปวดขมับเจียนตาย
เสียงเครื่องไฟ
เหมือนจิตใจมันชวนอับปราง
โอ้โชคร้าย ปวดเจ็บหนอคนผิดหวัง
แม่เดินเก้อๆกังๆ
บางทีพะวังยามคิดหัวใจตัว
..หัวใจแหว่งบังลมซึมแฟบ
แทบจากบ้านบ่อได้
มันฝังกลุ้มอยู่ใน
คันออกได่มันมืดแต่วังล้ม
คันบาปบุญแกนตัดเขานั่นเอาเบิดแล่ว
มีแนวนี่แนวเดียวได้ง่าย
คือกับตายจากแล่ว
ความช้ำจั่งลืม
..ยืนซึมไม่รู้ทางไป
ตักสินใจมุ่งหน้างามกาย
ก็อย่างนี้ละหนา
เพราะหาทางออกไม่ได้
ตัดใจกินเหล้าเมามายเดินเข้าร้านขายสุรา
ร้านมหาเจริญ มีคนเกร่อเมาเต็มประดา
สั่งเหล้าหนึ่งแบน
หวังเมาแอ่นประชดชีวา
เวรกรรมนำพาเขากลับมา
มีเขาสองคน
..บ่าวสาวคู่นั้นเป็นใคร ตาฝาดไป
หรือไรใจฉงน
ใจเรายิ่งกังวล หนีเสือพ้น จรเข้ตามมา
..มือปิดหน่าบ่อกินเลยสุรา
แผนนั่นชู้เพิ่น เงินฟ่าวจ่าย
ฟ่าวแล่วส่างมาแป้วบ่อนใจ
ปีหนึ่งได้สองกะตื่มเติมมา
วาสนาคนเชยป่วยใจแล่วน้อนี่
ป่วยใจ แล้ว ถ่อนี่