เพลง : ดอกกระโดน
ศิลปิน : อรวี สัจจานนท์

ดอกกระโดน
อยู่ในพงพฤกษ์ไพร
เจ้าเป็นดอกไม้
ห่างไกลคนเหลียวมอง
ไม่มีสีสัน
บริสุทธิ์ผุดผ่อง
กระทบแสงทอง
เมื่อยามอรุโณทัย
หมู่ภมร
สะออนมาตอมหอมกลิ่น
ลิ้มรสหมดสิ้น
โบกบินทอดทิ้งเจ้าไป
เจ้ากระโดน
ไม้ป่ามีค่าไฉน
ชื่อเจ้าเลือนหาย
ดอกไม้ที่บนภูยาว
ดอก เอย เจ้าดอกกระโดน
เปรียบเช่นคน
ที่ร่วงโรยอับเฉา
มีใครบ้างหนอ
ที่เขารู้ใจเรา
ว่าสุดแสนเหงา
เหมือนเจ้าที่เฉาโรยรา
เจ้ากระโดน
เอนต้นรอฝนมาเยือน
ข้าก็เหมือน
ดั่งเจ้าที่เฝ้าโหยหา
กระโดนขาดฝน
ดั่งคนที่ทรมา
รอวันนั้นหนา
ฝนลาสั่งฟ้ามาเยือน
ดอก เอย เจ้าดอกกระโดน
เปรียบเช่นคน
ที่ร่วงโรยอับเฉา
มีใครบ้างหนอ
ที่เขารู้ใจเรา
ว่าสุดแสนเหงา
เหมือนเจ้าที่เฉาโรยรา
เจ้ากระโดน
เอนต้นรอฝนมาเยือน
ข้าก็เหมือน
ดั่งเจ้าที่เฝ้าโหยหา
กระโดนขาดฝน
ดั่งคนที่ทรมา
รอวันนั้นหนา
ฝนลาสั่งฟ้ามาเยือน