เพลง : ถนน
ศิลปิน : พงษ์สิทธิ์ คำภีร์

ทอดร่างเป็นทางยาวไม่ปวดร้าว
ไร้หัวใจชื่อว่าถนน
ให้ผู้ให้คนที่ร้อนรน
ก้าวย่ำไปด้วยส้นรองเท้า

จะหนักจะเบาแบกรับเอา
ไม่ร้องไห้อ้อนวอนร้องขอ
รถถีบสิบล้อมอเตอร์คาร์
ถลาลมไม่บ่นให้ร้าย

เป็นที่ดับตายของเหล่าหมาพเนจร
ร่อนเร่ทั้งหลาย
เกลื่อนกล่นล้มตายมากมาย
บนถนนไร้คนสนใจ

ไอแดดแผดเผาไร้ร่มเงา
จะลี้หลบยืนหยัดอดทน
ถึงแตกซ่านเพราะฝนก็คงทน
ไม่รู้สึกไม่เจ็บไม่ตาย

มีคนมากมายมาล้มหาย
มาตายจากซากทับถนน
เพิ่มงอกพอกพูนทับถม
ทวีคูณนับซากไม่ไหว

เป็นที่ทำกินของเหล่าหมาในร่างคน
กลับมาเกิดอีกครั้ง
แก่งแย่งชิงกัน
เพราะมุ่งหวังในทรัพย์สิน
จากซากจากคน

คนเจ็บ เจ็บจนจวนสิ้นใจ
ยังเข้ากลุ้มรุมกันฉีกทึ้ง
หมดตัวแล้วจึงพาฝูง
ถอยทัพลับร่างจากไป

เกิดในสังคมที่วกวน
ต้องทำตนดังเช่นถนน
แบกรับอารมณ์ของทุกคน
ที่สับสนแปรเปลี่ยนง่ายดาย

บดเบียดเสียดแทรกแหวกทาง
ให้ถึงจุดหมายเร็วพลัน
ระวังสินทรัพย์ของคุณ
ถูกฉีกทึ้งก่อนถึงจุดหมาย