เพลง : กำยาน
ศิลปิน : อพาร์ตเมนต์คุณป้า

ฉันวาดฝีแปรงไปตามแรงโน้มถ่วงของดวงดาวที่เห็นในนิทาน
เป็นรูปขาวดำของบุคคลผู้นึง ซึ่งละทิ้งทุกสิ่งเพื่อนิพพาน
ฉันไม่เคยเห็นหน้าเขาแต่ฉันได้ยินเสียงเขา กระซิบเบาๆให้ปล่อยวาง
เวลาคือการเรียนรู้ ลมหายใจกลายเป็นครู ดำรงตั้งอยู่ในความเลือนลาง

หลงใหล ในความทุกข์ แฝงร่างในความสุข ล้มแล้วไม่เคยลุก วนเวียน วกวน วันวาน
จมในภวังค์อยู่ในจินตนาการอยู่กับฟ้ากับดินปนกับกลิ่นกำยาน
มีเพียงร่างกายที่จะอันตรธานไปกับห้วงเวลาที่สุขเกษมศานต์
ลงอเวจีไปกับเสียงดนตรีเมื่อกิเลสเข้ามาลวงความรู้สึกที่มี
ลอยไปตามควันคล้ายกับกลิ่นกัญชาทำให้เกิดอาวรณ์เพื่อจะย้อนเวลา

ฉันวาดฝีแปรงไปตามแรงโน้มถ่วงของดวงดาวที่เห็นในนิทาน
เป็นรูปรุ้งงามที่ไม่สมประกอบแต่มันชอบกินน้ำในลำธาร
มันไม่ได้มีเจ็ดสีแต่มันก็ยังดูดี บนฟ้าที่มีเมฆบาง
โลกหมุนไปตามวังวน ฉันคิดหยุดความเป็นคน ฉันเดินวกวนอยู่ทางสายกลาง

หลงใหล ในความทุกข์ แฝงร่างในความสุข ล้มแล้วไม่เคยลุก วนเวียน วกวน วันวาน
จมในภวังค์อยู่ในจินตนาการอยู่กับฟ้ากับดินปนกับกลิ่นกำยาน
มีเพียงร่างกายที่จะอันตรธานไปกับห้วงเวลาที่สุขเกษมศานต์
ลงอเวจีไปกับเสียงดนตรีเมื่อกิเลสเข้ามาลวงความรู้สึกที่มี
ลอยไปตามควันคล้ายกับกลิ่นกัญชาทำให้เกิดอาวรณ์เพื่อจะย้อนเวลา