เพลง : คนในป่า
ศิลปิน : Boy Imagine's

ลมพัดทุ่งหญ้าไหวเอน
เมฆนำลมห่มฟ้า
ดวงตะวันแหวกม่านเมฆมา
ป่าสนปลิวไสว

ข้าล้มตัวลงบนพื้นดินกว้างใหญ่
กองไฟคือผ้าห่ม
ครั้งหนึ่งนั้นข้าคือสายลม
ข้าคือคนเสรี

เผื่อลำนำโคลงนั้น
พาย้อนคืนวันเก่า
ย้ำน้ำคำเถื่อนทำลำเนา
ในวันที่เรายังไม่เดียงสา

จนวันที่ท่านอ่านถ้อยแถลง
แสดงเจตจำนงค์ท่านมา
เราจึงรู้ในเจตนา
ความคิดท่าน เรานั้นต่างกัน

ตัวท่านทำงานหาเงิน
ส่วนเราทำงานหากิน
เราไม่สะสมเกินเรากิน
ท่านว่าเราเกียจคร้าน

ชีวิตเราไม่มีตารางเวลา
นาฬิกาเราคือจักรวาล
ส่วนเวลาท่านเป็นเงินเป็นงาน
ลูกหลานท่านจึงเหน็ดเหนื่อย

และกระโจมของเราก็คือบ้าน
เปลี่ยนตามฤดูกาลเคลื่อนไหว
มีแสงแดดสายลมผ่านร่างไป
เด็กๆ เราสุขภาพดี

แต่บ้านเรือนท่านสร้างโตใหญ่
หายใจในอากาศตาย
เครื่องจักรกลสร้างสายลมร้าย
ท่านจึงไม่วายต้องเจ็บป่วย

ท่านตายแล้วไปสวรรค์
เราตายเราอยู่ในนี้
อยู่ในผืนดิน ในเถ้าธุลี
ในวงปีเปลือกไม้

อยู่ในประกายของใบสน
ในสายลมผ่านหุบเขา
ความตายท่านยิ่งใหญ่และโศกเศร้า
ความตายของเราเป็นธรรมดา

ท่านพิพาทกันเพราะความรู้
ต่อสู้กันด้วยอักษร
เราพิพาทกันเราไม่ซับซ้อน
ตื่นนอนมาเราก็ลืม

ความรู้ท่านยากและมีมากมาย
ความรู้เราง่ายและมีน้อย
ผู้เฒ่าของเราความรู้ยังด้อย
กว่าเด็กน้อยของท่านอีกใช่ไหม

ดังนั้นถ้อยคำที่ท่านเอ่ยถาม
เรา จึงมิอาจเข้าใจ
แผ่นดินผืนฟ้าราคาเท่าใด
ไม่เคยเข้าใจได้เลย

ก็ผืนฟ้ากว้างลำธารใส
ใครเล่าเป็นเจ้าของ
สายลมพัดไกวผู้ใดครอบครอง
ท่านจับจองได้โดยสิ่งใด

ผืนดินกลัวท่านกระหาย
จึงได้มอบสายน้ำลำธารใส
ผืนดินยังมอบความอบอุ่นให้
ท่านยังต้องการสิ่งใดกันอีก

เราเป็นแค่เพียงคนป่า
ที่ท่านว่าพวกเราล้าหลัง
ไม่มีโรงเรียน ไม่มีโรงธรรม
ไม่มีที่ท่องจำหรือพร่ำสอน

ด้วยบทเรียนของเราไม่มีตัวอักษร
ความรู้เราไม่มีชื่อเรียกขาน
เราเรียนรู้ในฤดูกาล
เราเรียนรู้ตามป่าดงไพร

กับเสียงใบไม้กระทบหยาดฝน
เสียงต้นกล้างอกโผล่ดิน
เสียงตีปีกแมลงโบยบิน
เสียงสายธารที่รินหลั่งไพร

เราจึงไม่ต้องการแสงไฟจากท่าน
เพราะเรามีดวงจันทร์ส่องแสง
เราไม่ต้องการปืนไฟร้ายแรง
ยิงควายคราวหมื่นคราวล้าน

เพราะเราจะฆ่าพวกควายก็เพื่อประทัง
แต่ท่านฆ่ามันเพื่อราคา
คนฆ่าไม่กิน คนกินไม่ฆ่า
สัตว์ป่าจะเหลืออะไร

ความเชื่อเราที่สืบมา
ดิน น้ำ ลม ฟ้า สัตว์ทั้งผอง
ดอกไม้เหลืองแดง แมลงร่ำร้อง
ล้วนเป็นพี่น้องของเรา

แต่ท่านไถดินดัดต้นไม้
ย้ายลำน้ำถากป่าเขา
ขนย้ายดิน ระเบิดภูเขา
เผาเป็นเถ้าถ่าน

จนข้านึกถึงคำผู้เฒ่าเล่าขาน
ในนิทานที่ข้าเคยได้ยิน
ถ้าสิ่งอันใดเกิดขึ้นกับผืนดิน
สิ่งนั้นย่อมเกิดกับเรา
สิ่งอันใดเกิดขึ้นกับผืนดิน
สิ่งนั้นย่อมเกิดกับเรา

ความจริงสิ่งที่ท่านเพียรหา
เราก็มีกันมาแต่กาลก่อน
เรามีค่ำคืนให้หลับนอน
แดดร้อนให้ดอกไม้บาน

มีดวงดาวพราวกระจ่าง
นำทางให้ฉันและเธอ
มีสิ่งนึงเพื่อสิ่งหนึ่งเสมอ
ไม่มีสิ่งใดที่ไร้เหตุผล

มีสิ่งนึงเพื่อสิ่งหนึ่งเสมอ
ไม่มีสิ่งใดที่ไร้เหตุผล

มีสิ่งนึงเพื่อสิ่งหนึ่งเสมอ

ลมพัดทุ่งหญ้าไหวเอน
เมฆนำลมห่มฟ้า
ดวงตะวันแหวกม่านเมฆมา
ป่าสนปลิวไสว

ข้าล้มตัวลงบนพื้นดินกว้างใหญ่
กองไฟคือผ้าห่ม
ครั้งหนึ่งนั้นข้าคือสายลม
ข้าคือคนเสรี

ครั้งหนึ่งนั้นข้าคือสายลม
ข้าคือคนเสรี

ครั้งหนึ่งนั้นข้าคือสายลม
ข้าเคยเป็นคนเสรี