เพลง : มอดกัดไม้
ศิลปิน : ชาย เมืองสิงห์

อยากจะเตือนเพื่อนเรา
ที่โง่เขลาลืมตัว
เห็นกงจักรเป็นดอกบัว
หลงเมามัวลืมตัวไปได้
หลงลืมพระคุณ
ผู้ที่การุณได้อย่างไร
อย่าเป็นมอดกัดไม้
ต่อไปจะต้องลำเค็ญ
แสนสงสารคนคิดผิด
เผยอฤทธิ์ละว่าเป็นดาว
คิดดูหมิ่นเวหาหาว
จะกลายเป็นดาวกระเด็น
แต่เดิมทีไม่มีชื่อ
ก็มักดูซื่อหนักหนา
พเนจรร่อนเร่มา
จนเป็นดาราดวงเด่น
ทำมืออ่อนปากหวาน
เที่ยวขอทานชื่อเสียง
ล้วนเอ่ยถ้อยสำเนียง
ปากหวานส่งเสียงทำเด่น
คุยอวดเป็นนักธรรมะ
ปากว่าสละกิเลส
แต่ทำสิน่าทุเรศ
ดูน่าสมเพสเหลือเข็ญ
มีความรู้อย่างนกแก้ว
พูดแจ้วแจ้วละปากตลาด
คิดดูแล้วให้อนาถ
เป็นคนขี้ขลาดละซ่อนเร้น
เรื่องลูกเมียและแม่ยาย
อย่านึกว่าใครละเขาไม่รู้
น่าสงสารคนทั้งคู่
นอนหลับไม่รู้ละคู้ไม่เห็น

แม่ยายคนดีอยู่ในหลุม
พอลูกเขยกลุ้มขึ้นมา
ขุดเอาคนตายขึ้นมาด่า
ช่างสรรค์วาจาด่าเล่น
อันไม้หลักปักเลน
ย่อมโอนเอนไปตามน้ำ
เจ้ากลับช่วยผลักซ้ำ
มันช่างน่าขำละไม่ใช่เล่น
ยามเมื่อเจ้าอับจน
เจ้าดั้นด่นมาเกาะไว้
พอได้ที่อื่นยืนได้
เจ้ากลับเขี่ยไม้กระเด็น
เจ้ากลายเป็นมอดกัดไม้
กัดเสียบรรลัยละไปทุกสิ่ง
กัดแม้สัจจะความจริง
กัดเสียทุกสิ่งไม่เว้น
คนเอาสัจจะไปขาย
ก็จะต้องตายทั้งเป็น...